Άρθρο του Αλέξανδρου Θ. Χουβαρδά στην εφημερίδα, "Το Κρυονερι".
Οι κάτοικοι του χωριού Ιντζεκιοϊ της Ανατολικής Θράκης την 12 Οκτωβρίου 1922 αναχωρούν υπό την προστασία του Ελληνικού Στρατού και μέσω Ραιδεστού στην ευρύτερη περιοχή της Θεσσαλονίκης και κυρίως στα χωριά που είχαν φιλοξενηθεί από το 1914 έως το 1920.Έτσι 85 οικογένειες εγκαταστάθηκαν στο Γκιρμίτς έως το 1928, Κρύα Νερά, έως το 1951, Κρυονέρι σήμερα. 65 οικογένειες στο Καρά-Ομερλή έως 1928, Λοφίσκο σήμερα 37 οικογένειες στο Πουρναρ Μαχαλε έως 1928, Πουρνάρι σήμερα Μονόλοφο και σε άλλα μέρη. Το Γκιρμιτς και το Καρά-Ομερλή αποτέλεσαν Κοινότητα έως το 1928 και οι κάτοικοι των δύο χωριών συνδέονται στενά έως και σήμερα. Οι Κρυονερίτες εκ Ιντζεκιοϊ έφεραν μαζί τους την καμπάνα από την εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου του Ιντζεκιοϊ και εικόνες όπως την εικόνα των Μακκαβαίων από την Μονή Μακκαβαίων της πατρίδας τους. Ομώνυμο εκκλησάκι έχτισαν οι Ιντζεκιώτες κάτοικοι του Λοφίσκου η εικόνα όμως βρίσκεται στο ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου Κρυονερίου.
Την καμπάνα οι Ιτζεκιώτες Κρυονερίτες την στέριωσαν σε δύο ψηλά καραγάτσια δίπλα στο τζαμί που μετά την αναχώρηση των Τούρκων κατά την ανταλλαγή το μετέτρεψαν σε Ιερό Ναό «Κοιμήσεως της Θεοτόκου», εις ανάμνηση της εκκλησίας της χαμένης πατρίδας τους.Αυτή η καμπάνα ήταν ξακουστή για την καθαρότητα του ήχου της.Την 26 Οκτωβρίου 1939 μετά από μεγάλη Θεομηνία που έπληξε την ευρύτερη περιοχή τα καραγάτσια έσπασαν η καμπάνα έπεσε και ράγισε χάνοντας τον υπέροχο ήχο της όπως θυμάται ο συγχωριανός μας Στραντζαλίδης Θεόφιλος ο οποίος μου διηγήθηκε την ιστορία της καμπάνας καθώς και ότι εκείνο το βράδυ απεβίωσε η Παπανικολάου Σοφία και έπεσε η αποθήκη κάρβουνου που διατηρούσε ο δασικός συνεταιρισμός Σοχού πίσω από το σπίτι τους. Ακόμη εκτεταμένες ζημιές γίνανε σε σκεπές σπιτιών πολλά κλαδιά από τον πλάτανο έσπασαν. 