Από το βιβλίο
«Ιστορία της γενέτειράς μου, του χωριού Ιντζέκιοϊ» του Γεώργιου Ι. Γιαννακάκη.
Την ημέρα του Ευαγγελισμού, 25 Μαρτίου, το φυτρωμένο σιτάρι, που καθ' όλον το
χειμώνα είναι ανυψωμένο μια σπιθαμή, αποτείνεται προς τη μητέρα του Γη και την
αποχαιρετά. Σύμφωνα με την παροιμία, ο διάλογος μεταξύ σιταριού και γης κατά τη στιγμή του αποχωρισμού έχει ως εξής:
Το σιτάρι λέει :
Σ' αφήνω γειά μαννούλα μου!
Η Γή ρωτά :
Παιδί μου, πού θα πάς;
Το σιτάρι απαντά :
Θα πάω να με φάνε, εκείνοι που θα φας!
Ο παραπάνω διάλογος υπαινίσσεται τη συνεχή εναλλαγή της ύλης, χωρίς να
χάνεται τίποτα. Το σιτάρι μεγαλώνει και ωριμάζει τρεφόμενο από τη γή, αυτό τρώνε
οι άνθρωποι, αλλά στο τέλος και αυτοί γίνονται πάλι χώμα.
'Ερευνα-Φωτογραφίες Χουβαρδάς Θ. Αλέξανδρος
